Muhammad Muzammil Hussain is 9 jaar en hockeyt sinds anderhalf jaar bij hockeyvereniging Tempo’34 in Charlois. Het enthousiasme voor deze sport heeft hij niet van een vreemde. Vader Talib hockeyde vroeger in zijn thuisland Pakistan en is de grote inspiratiebron voor zijn zoon, die via de Schoolsportvereniging doorstroomde naar de hoofdlocatie van Tempo’34.
In 2006 verhuisde Talib naar Nederland voor zijn studie. Oorspronkelijk komt hij uit een klein Pakistaans dorp met slechts een paar duizend inwoners. Het was daarom wel even wennen voor hem in Nederland. De Pakistaan voelde zich eenzaam totdat zijn vader hem in contact bracht met een ander gezin dat oorspronkelijk uit hetzelfde dorp in Pakistan komt, maar al in 1970 naar Nederland was verhuisd. Mooi detail: in Nederland ontmoette Talib zijn vrouw. Samen kregen ze een zoontje: Muzammil.
Hoofdlocatie
Muzammil is negen jaar en hockeyt inmiddels anderhalf jaar bij de hockeyvereniging Tempo’34. Via de Schoolsportvereniging in Tarwewijk begon hij bij Tempo’34, later is hij doorgestroomd naar de hoofdlocatie van de vereniging. “Ik kreeg op school een flyer waarop ik mocht kiezen welke sport ik wilde proberen. Kickboksen leek me wel wat. Dat heb ik twee jaar gedaan, maar dat vond ik toch niet zo leuk. Vervolgens heb ik hockey geprobeerd bij meester Thomas en dat vond ik super leuk. Dat heb ik toen een jaar gedaan in de gymzaal van de school. Toen ik goed speelde, mocht ik naar de hoofdlocatie van de vereniging. Ik was 8 jaar en begon in JO10.”
Het enthousiasme van Muzammil voor hockey kwam niet van een vreemde. Vader Talib hockeyde vroeger in Pakistan. “In het dorp waar ik vandaan kom, heb je geen vereniging. Je speelt voor je school,” zegt hij. “Elke school maakte een eigen team. Daar was voetbal en cricket heel interessant, maar ik vond dat niks. Uiteindelijk ben ik overgestapt naar hockey, want dat vond ik een heel leuke sport. Ik ben begonnen toen ik ongeveer 11 à 12 jaar was en heb in totaal 10 jaar gehockeyd. Toch heb ik mijn kinderen nooit verteld wat mijn sport was. Ik heb wel gezegd dat ik hockey leuk vind, maar ik keek altijd verschillende sporten met ze. Van kickboksen tot fietsen. Ik wilde hun keuzes niet beïnvloeden.”
Verenigingsgevoel
“Muzammil was altijd een gesloten kind, ik wilde hem open maken en sport was daar de oplossing voor,” vervolgt Talib. “Het echte verenigingsgevoel, met meer contacten, vrienden en door simpelweg naar buiten gaan. Via school kwamen we erachter dat er gesport kon worden via de Schoolsportvereniging. In de gymzaal heb ik geen training gemist en later, toen Muzammil werd uitgenodigd om op de club te komen spelen, heb ik ook geen training of wedstrijd gemist. De trainer van het team van Muzammil kon helaas niet iedere training verzorgen. Door mijn passie en liefde voor hockey heb ik gevraagd of ik de trainingen mocht verzorgen. Dat mocht en na een paar trainingen merkte ik dat er een klik was tussen de kinderen en mij. Sindsdien ben ik trainer/coach van het team van mijn zoon.”
Muzammil is heel blij met de betrokkenheid van zijn vader. Ook is hij zeer te spreken dat hij nu op de vereniging van Tempo’34 hockeyt. “Ik vind de stap naar de hoofdlocatie van de vereniging heel leuk. Een les in de gymzaal was één keer per week, nu heb ik twee trainingen van 90 minuten en mag ik wedstrijden spelen. Eerst was het wel een beetje moeilijk, want ik wist niet zo goed hoe ik moest spelen. Bij meester Thomas rende ik altijd overal en nu bij de club moet ik op mijn positie blijven en meer passen. Hier hebben we ook een groter veld, dus dat was anders maar wel ontzettend leuk.”
‘Leuke activiteiten’
Muzammil en Talib zijn goed ontvangen bij de club. Talib hierover: “Heel veel dingen zijn goed geregeld. In mijn hele leven heb bijvoorbeeld ik nog nooit zo’n goed hockeyveld gezien. De mensen hier luisteren naar je en ook buiten de trainingen om regelen ze een hoop leuke activiteiten voor de kinderen, zoals toernooien, waterspelen en activiteiten. Ontzettend positief.”
Talib vervolgt: “De leeftijdscategorie 6 t/m 9 jaar is een ontzettend belangrijke categorie. Zelf heb ik ouders gehad die niet zo betrokken waren. Ik moest zelf voor deze sport kiezen in een tijd dat er nog geen telefoons, tv’s of computers waren. De kinderen van nu creëren vaak hun eigen wereld. Het is de verantwoordelijkheid van ouders om de kinderen naar buiten te krijgen. Sport is niet iets extra’s, het draagt ontzettend bij aan je toekomst en persoonlijke ontwikkeling. Sport heeft daar een hele grote impact in. Al breng je ze maar één keer per week een uurtje naar buiten.”